دخمه غربی بهتر از معماری اسلامی
اما باید ریشه یابی کرد که چرا خانواده ها قبل از ازدواجِ فرزندان و بهتر است بگویم قبل از ازدواج خودشان(یعنی قبل از بسته شدن نطفه ی فرزندان) آن قدر به فکر مسکن خود و فرزندان خود هستند که حاضرند دنیا و آخرت خود را با افزایش سن ازدواج، با زندگی کردن در دخمه های غربی(=آپارتمان نشینی) نه تنها برای رفاه فرزندان خود بلکه برای رفاه نوه های خود نیز تباه کنند.
بسمه تعالی
من:
دانشمندان مسلمان می گویند معماری شهر های ما و خانه های ما به سمت مدل غربی رفته و باید فکری به حال غربی شدن زندگیمان بکنیم بنابراین معماری اسلامی را پیشنهاد کرده اند.
مقام معظم رهبری هم با طرح چند سوال نظر منفی خود را پیرامون زندگی آپارتمان نشینی ارائه کرده اند که میتوانید برای مطالعه متن سخنرانی ایشان بر روی لینک زیر کلیک فرمایید.
ویژگی های مثبت و منفی دو معماری اسلامی و غربی را که با هم بررسی کنیم به این نتیجه می رسیم که معماری غربی بر معماری اسلامی برتری دارد. برای اثبات این حرف به چند نمونه از این ویژگی ها اشاره می کنم:
مزیت های معماری غربی:
الف) استفاده از حداکثر ظرفیت واحد سطح با افزایش ارتفاع توسط طبقات متعدد
ب) هزینه ساخت و خرید منزل کمتر
ج) تأمین مسکن برای اعضای خانواده و دیگران با هزینه های پایین تر که نتیجه آن پایین آمدن سن ازدواج و نتیجه‌ی این مسئله هم کاهش فساد اجتماعی است.
د) امنیت بیش تر
ه) اطلاع بیش تر از اوضاع و احوال همسایه های هم جوار (طبقات بالا و پایین) در یک مجموعه آپارتمان
مزیت های معماری اسلامی:
الف) استفاده از فضای زیاد برای محیط منزل
ب) افزایش محیط زیست طبیعی در منزل مثل: حیاط، باغ، باغچه و ...
ج) محیطی متناسب با روحیه و فطرت توسعه طلبی و زیبادوستی آدمیزاد
د) احساس امنیت و آرامش روحی با استفاده از ابزارآلات طبیعی مثل: حوض آب همراه با فواره، حیاط بزرگ با درختان و باغچه های سرسبز و پرگل و ...
معایب معماری غربی:
الف) عدم آرامش روحی در اثر کمبود فضا و استفاده از ابزارآلات مصنوعی و ساخته ی دست بشر برای رفاه انسان مثل: انواع کولر آبی و گازی که لذت هیچ یک از این ها به پای وزش طبیعی باد خنک در زیر سایه درخت نمی رسد و ...
ب) عدم تناسب فضاهای اختصاصی ساخته شده در "ساختمان منزل" با ارزش ها و اعتقادات مذهبی مثل: اختصاص دادن فضایی از "درون منزل" به محلی برای بیت الخلاء (=سرویس بهداشتی) درحالیکه این فضا در معماری اسلامی بیرون از "ساختمان منزل" قرار دارد؛ طراحی سالن پذیرایی به گونه ای که سالن اختصاصی جهت رفاه حال بانوان و دیگر افراد خانواده و حتی میهمانان نیز وجود ندارد(توضیحات تکمیلی در پست های آینده خواهد آمد.)
ج) عدم بروز رفتار بازی در عین آزادی فرزندان در مقطع کودکی و احساس خستگی مفرط و روی آوردن به بیرون از منزل برای ارضای آن ها
د) استفاده از مصالح ساختمانی نامناسب با فطرت آدمی در ساخت منزل(در پست های آینده به سمع و نظر عزیزان خواهد رسید.)
معایب معماری اسلامی:
الف) هزینه زیاد در قبال فضای زیاد و ساختمان بزرگ و مجلل
ب) عدم وجود فضای لازم جهت تأمین مسکن چند خانواده در یک مجموعه که نتیجه ی آن بالا رفتن سن ازدواج و افزایش فساد اجتماعی می باشد.
دو عاملی که امروزه جزو معضلات جوانان برای ازدواج به حساب می آید یکی عدم درآمد کافی و دیگری نبود مسکن می باشد. دقیقا این دو عامل در معماری اسلامی دیده می شود ولی معماری غربی این معضل را به راحتی در خود حل کرده است. پس روی آوردن خانواده ها به معماری غربی نباید یک مسئله ی عجیب برای جامعه ی انسانی باشد مخصوصا ما ایرانی ها(سوء تفاهم نشود از روی تمسخر نمی گویم).
اما باید ریشه یابی کرد که چرا خانواده ها قبل از ازدواجِ فرزندان و بهتر است بگویم قبل از ازدواج خودشان(یعنی قبل از بسته شدن نطفه ی فرزندان) آن قدر به فکر مسکن خود و فرزندان خود هستند که حاضرند دنیا و آخرت خود را با افزایش سن ازدواج، با زندگی کردن در دخمه های غربی(=آپارتمان نشینی) نه تنها برای رفاه فرزندان خود بلکه برای رفاه نوه های خود نیز تباه کنند.
ریشه ی این فکر و این عمل خانواده ها، در صحبت های حجت الاسلام والمسلمین ماندگاری که در برنامه سمت خدا پخش شده مشخص شده است. ملاحظه بفرمایید:
یکی از نشانه های دینداران این است که تلاش بسیار برای کسب دنیا می کنند. اما از طرفی تلاش بسیار هم می کنند که به دنیا نچسبند. کسب دنیا خوب است اما چسب دنیا بد است. اگر اهل رد کردن بودیم به ما نمی چسبد. اگر نگاه داریم به ما می چسبد. در روایت داریم که امیرالمومنین(ع) هر شب ته مال و اموال خود را جارو می زدند و می گفتند که خدایا تو شاهد باش که علی هیچ چیزی را برای فردا نگاه نداشت. آینده ی دنیای فرزندان ما برای ما مهم است اما آیا آینده ی آخرت خودمان نیز برای ما مهم است. شما باید برای آینده ی آخرت خود فکر کنید، فرزند شما خدا دارد. ما الان نوه ها را نیز به خود وابسته می کنیم به جای اینکه به خدا وابسته کنیم. بنابراین فرزندان ما تا همه ی امکانات زندگی را برای آنها فراهم نکنیم، ازدواج نمی کنند. ما خدای آنها هستیم. باید از اول به آنها می‌گفتیم که تو خدا داری و خودت را. تلاش بکن تا خدا به تو کمک کند. قرار نیست که آینده ی تو را من تأمین بکنم. آینده ی تو با تلاش خودت و توفیق و کمک الهی امکان پذیر است. اما الان ما می خواهیم نوه و نتیجه ی خود را نیز تأمین کنیم. با این کار این بچه چه زمانی به خدا تکیه کند؟ برای همین هرقدر جمع کنیم می خواهیم حبس کنیم. چون فکر می کنیم که در آینده لازم خواهیم داشت. طبیعی است که وقتی حبس کردیم نمی توانیم از آنها دل بکنیم.
